ਵਿਸਤਾਰ
ਹੋਰ ਪੜੋ
ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਕਿ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਬੀਤ ਗਏ। ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਇਹ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਪਹਿਲੇ ਹਫਤੇ, ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਇਹ ਸਦਾ ਹੀ ਚਲਦਾ ਰਹੇਗਾ। ਮੈਂ ਜਿਵੇਂ ਸਦਾ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ, ਸਚਮੁਚ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਘੜਮਸ ਸੀ, ਇਹ ਇਕ ਮੈਂ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਨਾਲ ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ। ਅਤੇ ਫਿਰ, ਕਦੇ ਕਦਾਂਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਥੇ ਖਾਣ ਲਈ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਵਧ ਤੋਂ ਵਧ (ਸਮਾਂ) ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਬਚਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਫਿਰ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ, ਉਥੇ ਖਾਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਤੇ ਕੁਤੇ-ਲੋਕ ਭੋਜਨ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਸੇਵਾਦਾਰ ਧਿਆਨ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਓਹ, ਜੀਸਸ ਕਰਾਇਸਟ! (...) ਅਤੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਸਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ ਮੇਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਕਾਮੇ ਜੋ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਮੇਰੀ ਜਗਾ ਨੂੰ, ਅਤੇ... ਗੁਮਨਾਮੀ ਦਾ ਅਤੇ ਰਹਸ ਦਾ ਬਹੁਤਾ, ਨਹੀਂ ਸੀ... ਅਤੇ ਸਭ ਕਿਸਮ ਦਾ ਦਬਾਅ। ਇਹ ਸਚਮੁਚ... ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ, ਸੋ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਇਕ ਸਤਿਗੁਰੂ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਭੁਲੇਖਾ ਨਾ ਹੋਵੇ। (...)
